Przepraszam

Heeeej znowu, chciałam was bardzo przeprosić za to co jakiś czas temu opublikowałam, nie miało to nic wspólnego z opowiadaniem, a było jedynie kawałkami z opowiadania mojej przyjaciółki, które do mnie wysłała. Zamiast wejść w "podgląd", opublikowałam to i wyszło dość niezręcznie. Jeszcze raz przepraszam, a jeśli chodzi o to opowiadania to naprawdę nie wiem, kiedy coś opublikuje, bo mój laptop się zepsuł i aktualnie mogę korzystać tylko z jej. Postaram się wrócić jak najszybciej, ale niczego nie obiecuje.

Przerwa?

Niestety, przychodzę do Was z postem, który tym razem nie jest nowym rozdziałem. Zaczęła się szkoła, a ja ledwo znajduje czas, żeby choćby raz na tydzień wejść na tego błoga (nie mówiąc już o pisaniu rozdziału). Ostatnio mało czasu spędzam w domu, a jeśli już to nie znajduje czasu na napisanie czegokolwiek. Pomyślałam więc o krótkiej przerwie podczas której napisałabym kilka rozdziałów do przodu, żebym po powrocie mogła znowu dodawać je w miarę systematycznie. Od razu mówię, że nie zniknę na długo (w okolicach 1-3 miesięcy), mam tylko jeszcze dwa pytanka: Chcecie, abym dalej prowadziła to opowiadanie? Podoba Wam się taka fabuła? 

Rozdział 6

Ból fizyczny jest stokroć lepszy od psychicznego. Dlaczego? Z bólem fizycznym jest tak, że on trwa i trwa, ale przecież w końcu znika, tak po prostu przechodzi i już nie wraca, a ból psychiczny? Cóż, z nim sprawa jest o wiele bardziej skomplikowana. On jest, trwa i niszczy nas w sposób bezszelestny i niezauważalny dla ludzkiego oka. A kiedy wydaje ci się, że wszystko zaczyna układać się od nowa, wraca z podwojoną siłą i zabija cię od środka, a co jest najgorsze w tym wszystkim? On cię wyniszcza, ale nie jest w stanie zabić. 

Takim bólem jest między innymi, ból po stracie kogoś bliskiego - ponieważ wiesz, że już nigdy nie dotkniesz, ani nie zobaczysz tej osoby, że nie przeżyjecie wspólnie nowych przygód i wspaniałych chwil. Ale nie możesz tego zmienić... bo tej osoby już nie ma, odeszła i nie słyszy twoich słów. Wiesz, że nie możesz zadzwonić, bo nie odbierze. Nie ma go, odszedł. Zostawił cię. I chcesz być na niego zła, ale nie możesz, bo to nie jego wina. Więc cierpisz w samotności, no bo... co innego możesz zrobić? Gdyby tu był, opowiedziałabyś mu o swoim bólu. Ale jego nie ma i to właściwie wszystko co możesz powiedzieć. 

Pragniesz czuć ten ból fizycznie, bo w ten sposób miałabyś satysfakcje, ale nie możesz, bo tak właśnie jest z bólem psychicznym. Rani nie pozostawiając ran, na zewnątrz. 

-Za chwilkę będziemy na miejscu, spodoba ci się u babci - mówi ojciec, klepiąc ją pocieszająco po ramieniu. Powinna płakać czy się ucieszyć? Właściwie teraz jest jej to obojętne, więc nawet nie daje znaku, że dotarły do niej te słowa. Nie odkleja wzroku od okna, tak jakby faktycznie obserwowała tam coś ciekawego. 

Myśli Shailene skupiają się tylko na jednej osobie. Najważniejszej osobie. Człowieku, który oddał swoje życie, by ona mogła żyć, ale tak naprawdę niepotrzebnie, ponieważ szatynka czuje, jakby ogromna część jej odeszła wraz z nim. Nie potrzebuje dalej żyć, wolała umrzeć tamtego dnia razem z nim. I boli ją również to, że Shawn był przy każdym ciężkim momencie w jej życiu, a teraz... gdy przechodzi przez najcięższe - jego już nie ma. 

Samochód podjeżdża pod niewielki drewniany domek, który z zewnątrz urządzony jest w naprawdę nowoczesny sposób. Przed wejściem wisi hamak powieszony pomiędzy dwoma drzewami, grill oraz stolik, przy którym można usiąść i porozmawiać. W dalszej części widać również huśtawkę i piaskownice, którą Shailene pamięta z czasów dzieciństwa. Wzrok dziewczyny zatrzymuje się na staruszce, która już stoi w drzwiach ze swoim promiennym uśmiechem, gotowa przyjąć swoją wnuczkę do domu na całe wakacje. 

-Witajcie, moi kochani! - zachwyca się, kiedy we dwójkę opuszczają samochód i kierują się w jej stronę. Shailene mierzy jedynie swoją babcie wzrokiem, a następnie posyła w jej stronę uśmiech, który można zaliczyć do jednego z najbardziej sztucznych, jakie kiedykolwiek zagościły na jej twarzy. - Shailene, jak tyś wyładniała! Ale jesteś naprawdę blada, musimy coś temu zaradzić - z jej ust nie przestaje wypływać wodospad słów, których szatynka już po kilku sekundach przestaje słuchać.

-Mogę iść do swojego pokoju? - pyta niegrzecznie, przerywając babci w połowie zdania. Kobieta zamyka się na chwilę, a potem promienny uśmiech ponownie pojawia się na jej starej twarzy. 

-Lepiej będzie, jeśli odpoczniesz na dworze. Połóż się na hamaku, a ja wypije kawę z twoim tatą, potem pokaże ci twój pokój - mrugnęła do wnuczki, próbując wyglądać jak jedna z tych młodych dziewczyn, które ogląda na co dzień w telewizji. Shailene zrezygnowana idzie się położyć, zdając sobie sprawę, że kłótnia nie jest teraz na miejscu. 

Podchodzi do hamaka i wdrapuje się na niego, kiwając się na boki. Słyszy jak babcia pyta jej taty o szczegóły tragedii, która ją spotkała. Ta kobieta zdecydowanie jest zbyt ciekawska, nie wspominając już o braku dyskrecji. Wszyscy uważają, że godziny, które Shailene przeżyła na powietrzu w ten dzień są niemal niemożliwe do przeżycia. Taka niedoświadczona, młoda dziewczyna poradziła sobie tam przez kilka godzin... zupełnie sama? Nie, w to po prostu nie da się uwierzyć. Zapewne uwierzyliby, gdyby dowiedzieli się o pomocy, jaką uzyskała. 

-Jeśli nie zdążę, nie zatrzymuj się nawet na chwile. Oni nie odpuszczą, rozumiesz? - w moich oczach automatycznie pojawiają się łzy. To chyba jakiś żart, a on jest naprawdę głupi, jeśli wierzy, że zostawię go na pewną śmierć. Nie mogłabym tego zrobić nawet najgorszemu wrogowi. 

-Nie zostawię cię - mówię zgodnie z prawdą. Czuje, że jeśli on ma umrzeć tej nocy, to ja razem z nim. Mój wzrok skupia się tylko na pięknej twarzy Shawna, a motocykliści, którzy zatrzymują się niedaleko nas, obserwując nasze poczynania przestają się w tej chwili liczyć. Jest tylko on i ja, jesteśmy razem i dopóki jestem przy nim, czuje jakbym była w najbezpieczniejszym miejscu na świecie.

-Zrób to dla mnie i nie zatrzymuj się. Obiecujesz? - jego stanowczy głos jest wręcz przerażający.. Wiem, że jeśli mu to obiecam - będę musiała to zrobić. 

-Obiecuję 

Szlocha na samo wspomnienie tej chwili. Boli ją, że kiedykolwiek mu to obiecała i, co najgorsze, że obietnicy tej dotrzymała. Gdyby wtedy rzuciła się za nim, byłby zły, ale przynajmniej to ona nie musiałaby cierpieć żyjąc bez niego. Cóż, to dość egoistyczne spojrzenie, ale czasami po prostu nie można inaczej. Zawsze pojawi się w naszym życiu taki moment, w którym pragniemy przestać cierpieć, zakończyć to i wtedy spoglądamy na wszystkich zza swoich „egoistycznych okularów”. 

Przeciera nos i spogląda w stronę swojego ojca, który zawzięcie rozmawia ze swoją mamą, popijając przy tym kawę. Pomimo, że nawet ich nie słyszy, irytuje ją sama ich obecność. Pragnie zostać sama, ale jej babcia nie daje jej takiej możliwości. 

-Pomyślałam, że mogę się gdzieś przejść. No wiecie, zwiedzić okolicę - zrywa się z hamaka, kierując się w stronę tej dwójki. Oboje przerywają rozmowę, by móc spojrzeć na szatynkę. Na jej twarzy pojawia się słaby, wymuszony uśmiech, na który jak zwykle się nabierają. Dziewczyna już dawno nauczyła się ukrywać w sobie swoje emocje, to Shawn był jedynym człowiekiem, który potrafił zauważyć jej cierpienie. Ale teraz, gdy jego już nie ma... może ukrywać w sobie ten ból do woli, pozostając niezauważoną. 

-Jasne, czemu nie? Poczekaj tylko chwilkę, dam ci listę zakupów, po drodze wskoczysz do sklepu - mówi, a już sekundę później jest w drodze do domu. Shailene nie udaje się nawet przewrócić oczami, a kobieta już wraca trzymając w jednej ręce listę, a w drugiej kilka banknotów. Szatynka zabiera więc listę i pieniądze i rusza na spacer.

Szatynka nie ma pojęcia dokąd zmierza, chcę iść po prostu przed siebie, jak najdalej od miejsca, które na kilka najbliższych miesięcy będzie nazywała swoim domem. Próbuje wyrzucić ze swoich myśli przeszłość, ten dzień, jednak nie może skupić się na niczym innym. Znajduje się u swojej babci tylko z powodu tego wszystkiego. I to jest najgorsze: obawa, że już nigdy nic nie będzie takie samo jak kiedyś. Teraz wszystko będzie kręciło się wokół tego jednego dnia. 

Zbliżając się do miasta, wciąż nie skupia swojej uwagi na drodze jaką mija. Jej wzrok wbity jest w podłogę, a myśli znajdują się w jakimś odległym miejscu. Od jakiegoś czasu coraz częściej czuje, że traci świadomość i kontrole nad sobą, nie mówiąc już o kompletnej chęci o życia.

Dopiero paraliżująco głośny pisk opon ściąga ją do rzeczywistości. Shailene zdezorientowana zatrzymuje się, czując jak serce podskakuje jej do gardła. Rozgląda się i widzi samochód dosłownie kilka centymetrów przed nią. Zastyga w miejscu, wbijając swój wzrok w kierowce, który odpina 

właśnie pas bezpieczeństwa, a następnie otwiera drzwi.

-Jesteś, kurwa, nienormalna? Kilka chwil i byłabyś teraz pod moimi kołami, pieprzona kretynko! - z jego ust wypływa wiązanka przekleństw, a jego zdenerwowanie jest tak potężne, że mężczyzna nie jest nawet w stanie spojrzeć w jej stronę. Shailene oddycha głośno, nie mogąc skupić swoich myśli na niczym innym niż jego głos. To nie jest pierwszy raz, kiedy słyszy ten aksamitny, seksownie zachrypnięty głos, a mimo to nie jest w stanie zidentyfikować jego właściciela. Spogląda więc na mężczyznę, ale jego twarz jest jej nieznajoma. 

I wtedy mężczyzna podnosi głowę, znajdując się już tylko kilka kroków od niej, a jego twarz zamiera w bezruchu. Tak jakby zobaczył istotę nie z tej planety. Mija kilka sekund, a on wciąż nic nie mówi, ani nie robi. Zdenerwowanie znika z jego twarzy, ale Shailene nie jest w stanie tego zauważyć, ponieważ jest zbyt przerażona tym co właśnie się wydarzyło. Chwile temu omal nie została przejechana, ale jest coś jeszcze. Ten głos, który nie daje jej spokoju. Czy to możliwe, że rozmawiała z nim już wcześniej, nie spoglądając nawet na jego twarz? Nie, to nie mogło się wydarzyć. Więc czemu tak czuje? 

-Cholera - dziewczyna jest w stanie usłyszeć jego szept i zaskoczenie wydobywające się z jego ust wraz z każdym słowem. Shailene obserwuje jak mężczyzna wycofuje się, nie przestając wpatrywać się w jej twarz. Ona robi to sama, jednak w porównaniu do niego, stara się odnaleźć w nim cokolwiek co mogłaby skojarzyć. 

W końcu blondyn wchodzi do samochodu i trzaskając drzwiami, odpala silnik, wymija ją, a następnie odjeżdża. Shailene pozostaje w miejscu, próbując analizować to, co właśnie się wydarzyło. Mijają kolejne minuty, a ona wciąż stoi na przejściu ze wzrokiem wbitym w jedno miejsce. 

Klakson wybudza ją z zamyślenia. Dziewczyna spogląda w stronę auta, które zgrabnie wymija ją i odjeżdża, a kierowca uderza się palcem po czole, spoglądając w stronę Shailene. Nie dotyka ją to nawet w najmniejszym stopniu, jednak kiedy tylko samochód znika jej z zasięgu wzroku, postanawia odsunąć się na chodnik, by tym razem faktycznie nie spowodować wypadku. Idzie w stronę najbliższej ławki i siada na niej, przymykając delikatnie oczy. 

Zaczyna analizować wszystkie te wydarzenia. Spacer. Pisk opon. Samochód. Mężczyzna... krzyczący i będący niesamowicie zły. Po chwili jednak wygląda na przerażonego i odjeżdża. Ale dlaczego? Czy to z powodu jej wyglądu? Może jest z nią coś nie tak? Przypomniał sobie o czymś? Nie, to odpada. Więc o co chodzi? I co najważniejsze: dlaczego ona kojarzy jego głos? Widziała go pierwszy raz na oczy, więc może po prostu przypomina jej głos kogoś innego? Tak! To wyjście jest najracjonalniejsze. 

Nie chcę już więcej o tym myśleć, wstaje i postanawia wracać do domu, ponieważ chęć na dalszy spacer odeszła w przeciągu sekundy. Zaczyna więc iść przed siebie, usiłując skojarzyć drogę, jaką tutaj przyszła. 

-Dziękuje, dziękuje za dotrzymanie obietnicy i pomoc w przetrwaniu tej cholernej nocy - wypowiadam te słowa tak szybko, że obawiam się, że nie jest w stanie zrozumieć nawet o czym mówię i rzucam się mu na szyje, w końcu robiąc to co miałam ochotę zrobić od momentu, w którym postanowił mi pomóc. Mogę poczuć szok w jakim się znajduje, przez dłuższą chwile nie mogąc nawet poruszyć się czy odwzajemnić tego gestu. Ale w końcu to robi, jego męskie ręce w końcu obejmują mnie w pasie i w końcu wtula się we mnie jakbym była ostatnią kobietą na Ziemi. 

Zastygamy w swoich ramionach, a ja mam ochotę pozostać tak już do końca życia. Słyszę jego ciężki oddech tuż przy moim uchu. I wtedy Shawn ponownie pojawia się w mojej głowie.

Moment, w którym pierwszy raz mnie przytulił. Kiedy powtarzał mi, że jestem dla niego ważna i za nic w świecie nie pozwoli, by stała mi się jakaś krzywda. Walka jaką stoczył o mnie. I w końcu nasz pierwszy pocałunek... najpiękniejszy moment w przeciągu tego tragicznego roku. Nie jestem nawet w stanie dostrzec, kiedy łzy zaczynają opuszczać moje oczy, skapując jedna po drugiej, na koszulkę Justina.

-Nie martw się, Shai. Myślę, że on jest w lepszym miejscu - wypowiada te słowa tak sztywno, a jednocześnie są przepełnione żalem i smutkiem. Mam ochotę wtulić się w niego jeszcze mocniej i słuchać jego słów tak długo jak tylko mogę.

Zamiera, gwałtownie zatrzymując się w miejscu, a do jej oczu momentalnie napływają łzy. Nie, tylko nie to... to nie może być on, prawda? Ale jego głos, identyczny do głosu Justina i jego spojrzenie, tak bardzo zagubione jak w momencie, kiedy spojrzeli sobie w oczy po ich uścisku. I to zaskoczenie, był zaskoczony, ponieważ zobaczył ją tutaj, gdzie nie powinien. A ona widziała również jego twarz, której nie powinna była widzieć. Czy to ma jakikolwiek sens? Czy to naprawdę on? Nie, to nie może być on, Justin nie może tutaj być. 

Shailene czuje jak cały jej świat wiruje. Nie jest gotowa, by zobaczyć go po tak krótkim czasie. Nie jest gotowa, by spojrzeć w jego prawdziwą twarz. Ale to już się stało. Shailene naprawdę go zobaczyła. Kości policzkowe, które uwydatniały się z każdym kolejnym słowem wypowiadanym przez niego. Pełne usta, z których wypływała wiązanka przekleństw i całą resztę detali, których w szoku nie zdołała uchwycić. Przystojny. Jest tak cholernie, nieprzyzwoicie przystojny. To wie na pewno, ale nie zamierza nic więcej zrobić z tą wiedzą. Musi tylko wrócić do babci i wyjechać jak najszybciej, by nie wpaść na niego już nigdy więcej. To jest zdecydowanie rozdział, który trzeba zamknąć. 

Zaczyna iść dalej, krokiem tak dynamicznym, że aż przypominającym bieg. Pędzi przed siebie, nie znając dokładnie drogi, a mimo to będąc pewna, że dotrze do domu szybciej niż w przeciągu pół godziny. W końcu wstępuje na ścieżkę prowadzącą przez las. Zatrzymuje się na chwile i odwraca się, nie zauważając nic więcej niż zaparkowany przed domem samochód. Postanawia zwolnić zdając sobie sprawę, że znajduję się już naprawdę blisko domu, a nogi powoli zaczynają odmawiać jej posłuszeństwa. 

W trakcie drogi odwraca się do tyłu jeszcze kilkukrotnie, mając dziwne przeczucie, że wciąż ktoś za nią jest. Choć nie ma za nią nawet śladu człowieka, a podmuch wiatru to jedyne co może usłyszeć, czuje się niekomfortowo. Przyśpiesza delikatnie, ponownie odwracając się do tyłu. Pustka. Tak jak za każdym poprzednim razem. I wtedy do jej uszu dobiega dźwięk łamanych gałęzi, a chwile później szelest liści. Podskakuje w miejscu, przyśpieszając. Łzy napływają do jej oczu, ale tak długo, jak jest śmiertelnie przerażona, nie pozwala im wypłynąć. 

Szelest nie ustaje, chwile wcześniej słychać go było jeszcze kawałek dalej, a teraz jest na równi z Shailene. Ktoś idzie lasem... albo to tylko wyobraźnia szatynki. Tak czy inaczej, dziewczyna zaczyna biec ile sił w nogach. Z lasu wydobywa się podobny odgłos. Ktoś biegnie, nieustanie wbiegając na liście, które nie pozostawiają go dyskretnym. Shailene czuje, że toczy walkę o swoje życie, ma ochotę zacząć krzyczeć i wołać o pomoc, ale zbyt przejęta wyścigiem, nie jest nawet do tego zdolna.

Szelest cichnie. Shailene biegnie dalej na bezpieczną odległość. Odwraca się i wpatruje w stronę lasu. Nie zauważa tam nic. Oprócz skrawka materiału szarej bluzy. Czy nie jest to dokładnie ten sam odcień, co ten, który nosił na sobie kierowca samochodu? 

______

O Boże! Nie muszę nawet wspominać jak bardzo Was przepraszam, że rozdział pojawił się z takim opóźnieniem? A do tego jest śmiertelnie nudny, za co również ogromnie przepraszam i naprawdę mocno błagam Was, abyście nie rezygnowali z tego opowiadania przez niego. Nie mogłam napisać tego w inny sposób, ale nie martwcie się... to jest tylko wprowadzenie do dalszej części opowiadania, która spodoba wam się na pewno o wiele bardziej od tego rozdziału. 

Chcę bardzo, bardzo, bardzo podziękować Wam za tę liczbę komentarzy oraz za każde polecenie mnie u siebie czy gdziekolwiek indziej. Nie zdajecie sobie nawet sprawy jak bardzo to motywuje w chwili braku weny, który dopadł mnie podczas pisania tego rozdziału. Miałam nawet moment, kiedy chciała go opuścić, ale no wiecie... nie mogłam, bo myślę, że są tu osoby, które naprawdę lubią to opowiadanie.

Tak czy inaczej, chcę Was poprosić o skomentowanie po przeczytaniu, bo jak już wspomniałam, to znaczy dla mnie naprawdę dużo i jeśli możecie, polecajcie go, ponieważ liczba odwiedzin ostatnio drastycznie spadła. Dziękuje, kocham was i obiecuje dodać rozdział siódmy szybciej:* 

znowu rozpisałam się jak chora, nieważne.

Rozdział 5

Shailene jest na skraju wytrzymałości. Palący ból w nadgarstkach jest niczym w porównaniu do bólu, który przeszywa szatynkę wzdłuż pleców. Najmniejszy ruch paraliżuje jej ciało, lecz kiedy idą tak szybkim krokiem, że niemal można pomylić go z biegiem, nie może odepchnąć swoich myśli od boleści. One przeszywają jej plecy, w sposób nie do zniesienia. 

W końcu Justin zatrzymuje się pozwalając szatynce na chwile odpoczynku. Ku zaskoczeniu wszystkich, rozkazuje im pozostać na swoim miejscu, a sam przechodzi na drugą stronę ulicy, po czym znika w ciemnościach jednej z ulic. Shailene jest rozkojarzona i ma ochotę za nim biec, byle tylko nie zostawać tutaj z nimi. Choć wie, że Justin nienawidzi jej tak samo jak reszta to wciąż bardziej ufa jemu niż im. Czas dłuży się w nieskończoność, a przez panującą cisze, Shailene jest w stanie wyczuć na sobie przeszywające spojrzenia znajomych Justina, którzy wyglądają równie przerażająco jak on... różnica jest tylko taka, że oni wyglądają jak jego nieudane podróbki. 

Nagle z miejsca, w którym zniknął Justin wydobywają się krzyki, nie są to jednak jego krzyki. To jest damski głos. Pierwsza myśl jaka pojawia się w głowie Shailene? Justin znowu torturuje jakąś dziewczynę. Zaczyna więc biec w stronę chłopaka, a zaraz za nią biegnie reszta. Szatynka jest rozkojarzona, jednak nie zaprzestaje poszukiwaniom Justina, dopóki nie zauważa go stojącego przy sylwetce kobiety. Nachyla się nad jej leżącym na ziemi ciele i mówi do niej, będąc z siebie doprawdy zadowolonym. 

-Dobrze, że jesteś Shai. Poznajesz ją? - kobieta szarpie się próbując wydostać spod jego ciężaru. Maska, która jeszcze niedawno zasłaniała jej twarz, teraz wisi na jej szyi pozwalając Shailene przyjrzeć się dokładniej twarzy kobiety, która zamordowała Shawna. Wygląda naprawdę dobrze, ma długie blond, kręcone włosy i duże niebieskie oczy, a na jej policzku widnieje blizna. Ma około trzydziestu lat. 

Kobieta spogląda w stronę Shailene, a na jej twarzy pojawia się szeroki uśmiech.

-Twój chłopak dobrze całował - mówi, unosząc brew do góry. Justin zauważa, jak bardzo ona próbuje sprowokować szatynkę, co naprawdę go bawi. Udaje jej się. Na twarzy Shailene nie ma już przerażenia, jakie mogli dostrzec jeszcze chwile temu. Teraz na jest tylko przerażająca złość i chęć zemsty. Bez chwili zastanowienia podchodzi do blondynki i zadaje jej pierwszy cios. Trafia w brzuch. I nie przestaje, ponieważ podoba jej się ta forma wyładowania złości. Uderza w nią pięściami i kopie, karząc ją za śmierć swojego chłopaka, a przy okazji również za całe zło jakie spotkało ją tej nocy. 

Blondynka zwija się z bólu, jednocześnie usiłując wyrwać się od Justina, który przyciska ją mocno do ziemi swoją nogą. Chłopak obserwuje Shailene, będąc pod wrażeniem, że taka drobna dziewczyna może trzymać w sobie taką brutalność. Ale podoba mu się to i nie może powstrzymać się od uśmiechu obserwując jej zaciętą minę i zaciśnięte pięści, którymi uderza w ciało kobiety. Miłość jaką żywiła do swojego chłopaka, była czymś czego on nigdy nie poczuł i z tego również zdaje sobie sprawę. 

Shailene przestaje, kiedy zauważa, że blondynka oddycha już tak płytko, że niemal wcale. Spogląda na nią, jednak słysząc jej skomlenia i widząc jej ból nie czuje nawet krzty poczucia winy. Zrobiła dokładnie to co zrobić chciała i choć to nie było dobre - od tego w końcu jest ta noc, prawda? 

-Teraz możesz ją zabić - Shailene przez chwile zastanawia się dlaczego on śmieje się wypowiadając te słowa. Czy to dla niego naprawdę jest powód do śmiechu i... dlaczego się śmieje? Kiedy w rękach dziewczyny ląduje broń, przerażenie ponownie wraca. 

-Od kiedy pozwalasz komuś zabijać za ciebie? Coś się zmieniło odkąd mnie nie ma? - wtrąca blondynka swoim słabym głosem. 

-Nie zrobię tego - mówi spokojnie, unosząc wzrok znad pistoletu. Wyładowała na niej swoją złość, ale nie chce być tą, która ją zabiła. Nie chce mieć kolejnej osoby na sumieniu, mimo że akurat ona zasłużyła na to najbardziej.

Justin spogląda w kierunku kobiety, przyglądając jej się przez chwile. On nie chce żyć z myślą, że Jeanine jest na wolności, tak bardzo jak Shailene, dlatego to on musi być tym, który pozbawi ją życia. I choć po wszystkim co razem przeszli powinien czuć się co najmniej niedobrze robiąc to, ale on nie poczuł nic nowego. 

-Do zobaczenia w piekle, suko - mówi, a następnie siada na jej odwróconym w stronę chodnika ciele i wyciąga z kieszeni mały, srebrny nożyk. Kobieta nie ma za dużo do powiedzenia zanim on po prostu przykłada nóż do jej szyi i przeciąga nim wzdłuż niej. Nie próbowała się wyrywać, a teraz nawet nie krzyczy, a mimo wszystko Shailene potrzebuje kilku chwil by pogodzić się z tym co właśnie zobaczyła. Kolejna śmierć na liście rzeczy, które tej nocy zniszczyły jej psychikę. 

Blondyn w końcu wstaje z jej martwego ciała i przeciera spierzchnięte usta, nie dostrzegając krwi na swoich rękach, która teraz pokryła również jego usta i cały policzek. Odwraca się w stronę Shailene, która widząc jego twarz odsuwa się dwa kroki do tyłu, czując jak obiad, który zjadła kilka godzin temu, podchodzi jej do gardła. Chwile później jego zawartość ląduje na chodniku. Słychać jedynie odgłosy charakterystyczne do wymiotowania. Shailene wiedziała, że to prędzej czy później się wydarzy, widok krwi sprawiał, że było jej nie dobrze już od dziecka. Mimo wszystko czuje się zażenowana, ponieważ nie koniecznie chciała, aby świadkami tego były te wszystkie osoby. 

-A jej co się stało? - pyta jednocześnie rozbawiony i zaskoczony jej reakcją. 

-Stary, jesteś cały we krwi - odpowiada inny. Shailene słyszy wiązankę przekleństw i chłopak znika za rogiem, prawdopodobnie poszukując wody, którą mógłby przetrzeć swoją twarz oraz ręce. W tym czasie Shailene podchodzi do jednego z murów, które ich otaczają i zsuwa się po nim, wplątując ręce we włosy, które już i tak wyglądają jakby nie czesała ich przez tydzień. Wśród wszystkich zapada cicha, a przerywa ją jedynie pomrukiwanie Shailene i jej głośny oddech. 

-To nie był dobry pomysł, żeby ją zabrać - szepczą do siebie, myśląc, że szatynka ich nie słyszy. 

-Trzeba coś z nią zrobić - mówi jedna z dziewczyn, a dalszej konwersacji Shailene nie jest już w stanie usłyszeć. Nawet nie chce jej słyszeć, jest już zbyt bardzo wyczerpana, by przejmować się kolejnymi sprawami. Zamyka oczy i oddycha głośno, próbując zapomnieć o obrazie martwych ludzi, których widziała tej nocy i o upiornie wyglądającej twarzy Justina, która pomalowana i we krwi innego człowieka przyprawiała ją o mdłości. 

Ale nie może zapomnieć, więc musi ponownie nachylić się, by pozwolić zalegającemu jedzeniu opuścić jej żołądek. Łzy napływają do jej oczu z wyczerpania. Ma ochotę wstać i krzyczeć na nich, że chcę już wrócić do domu, ale nawet tego nie jest w stanie zrobić. Bezsilność to fatalne uczucie, nieprawdaż? 

-Niedługo odprowadzimy cię do domu - nawet nie zauważa chłopaka, który kuca przy niej, próbując nawiązać z nią rozmowę. Shailene unosi głowę w górę, widząc przed sobą maskę zasłaniającą twarz czarnoskórego faceta. 

-Dlaczego nosicie te maski? - pyta, kompletnie ignorując jego słowa. 

-Są dla zabawy... ale mają też za zadanie odstraszać amatorów - mówi i choć Shailene nie może tego zobaczyć, wie, że się uśmiecha. Więc odwzajemnia uśmiech, który w rzeczywistości nawet go nie przypomina. 

-A co gdybym ci ją zdjęła? 

-Sprawdź to - śmieje się, opierając dłonie o kolana. Shailene niepewnie sięga ręką do jego twarzy i zdejmuje maskę tak ostrożnie, jakby za chwile miał wyciągnąć z kieszeni nóż i wbić jej go w pierś. Za maską ukrywał się czarnoskóry chłopak, o dziecinnym wyrazie twarzy, dużym nosie i wielkich, pełnych ustach. Nie jest on w typie Shailene, ale nie wygląda też źle. 

I tak jak myślała, na jego twarzy widnieje promienny uśmiech.

-Czy ty właśnie zdjąłeś maskę? - zza pleców chłopaka wydobywa się ponury głos należący do Justina, który właśnie wrócił. I nie jest już umazany krwią.  Shailene spogląda na niego, a jej towarzysz wstaje podchodząc do Justina i wzruszając ramionami. Czuje się zażenowany, że pozwolił sobie na to tylko z litości do „jakiejś tam” dziewczyny, ale jednocześnie nie zamierza również przyznać się do błędu, jaki popełnił.

-Jesteś idiotą, Benjamin - stwierdza, wymijając go i idąc w stronę Shailene. 

-Musimy iść dalej - mówi, stając nad nią. Dziewczyna nie czuje się na siłach, by się podnieść, nie mówiąc już o przejściu kolejnych kilometrów, aby Justin mógł zabić kogoś kto zrobił mu w przyszłości choćby najmniejszą krzywdę. Jęczy cicho i podpierając się o mur, próbuje wstać. No bo co innego może zrobić? Woli się więcej nie sprzeciwiać. 

-Ona jest cholernie wyczerpana, stary. Może powinniśmy odprowadzić ją do domu - tym razem w obronie szatynki staje inny facet, który ma pomalowaną twarz prawie tak samo jak Justin. Różni ich tylko tyle, że na czole Justin jest napis „death”, a na jego nie. Czy to jakiś tytuł, na który trzeba zasłużyć? Nikt inny tego nie ma. 

-Od kiedy ją bronicie? - z tonu jego głosu można wywnioskować, że jest naprawdę zły. 

-Od kiedy ona ledwie stoi na nogach, wymiotuje i nie trudno zauważyć, że potrzebuje odpoczynku - odpowiada jeden z nich, będąc już zirytowany zachowaniem Justina. Blondyn spogląda w ponownie w stronę Shailene, tym razem jednak jego wzrok jest łagodniejszy. 

Nie odpowiada, a zamiast tego podchodzi do szatynki i wyciąga w jej stronę rękę, oferując jej pomysł. Chwile później Shailene stoi już na nogach, przecierając twarz swoimi rękoma. 

-Odprowadzę Shai do domu, a wy załatwcie resztę spraw

-Zamierzasz jeszcze przyjść? - pyta chłopak, który pozwolił Shailene zobaczyć jego twarzy. Jak on miał na imię? Oh, Benjamin! Tak, Justin go za to skarcił, tak jakby popełnił jakiś największy błąd. Shailene nie potrafi zrozumieć dlaczego oni traktują te maski jak świętość... przecież nie zamierza nic zrobić z faktem, że wie jak oni wyglądają. Cokolwiek robią tej nocy, według prawa nie jest przestępstwem. 

-Wrócę do domu, ja też mam już chyba dosyć tej nocy - stwierdza, wymijając ich. Zanim jednak wybiera kierunek, w którym mają iść, pyta Shailene o dokładny adres jej zamieszkania. Szatynka bez wahania podaje mu potrzebne informacje i już chwile później są w drodze do jej domu.

Przez całą drogę szatynka myśli o swoim ojcu. Jak bardzo przerażony musi teraz być? Zawsze był typem faceta, który panikuje o drobnostki, więc teraz - kiedy faktycznie ma powód do paniki - musi właściwie odchodzić od zmysłów. A jej mama? Czy powinna w ogóle dowiedzieć się o całym tym zajściu? Nie powinna, ale Shailene nie będzie miała wiele do powiedzenia, kiedy jej tata opowie jej o wszystkim. 

Ale on i tak nie będzie wiedział nawet w dziesięciu procentach o tym co się wydarzyło tej nocy. Nie dowie się, że jego córka została morderczynią, że przemierzała uliczki z grupą niebezpiecznych zabójców. Nie będzie również wiedział, że była świadkiem tylu morderstw i omal sama nie została zabita. On będzie wiedział tylko o podstawach, na których to wszystko się opierało. 

Między Justinem, a Shailene panuje cisza. Oboje są zbyt zajęci swoimi myślami, by zwracać na siebie wzajemnie uwagę. 

-Dlaczego właściwie wylądowałaś w centrum miasta, zdając sobie sprawę z niebezpieczeństwa jakie ci grozi? - pyta w końcu, wypuszczając powietrze z płuc. Spogląda kątem oka na szatynkę, widząc jak zamyślona zagryza wargę, a po chwili spuszcza wzrok. 

-Wybiegłam za psem. Myślałam, że mam więcej czasu.

-Jak mogłaś narazić się na śmierć z powodu głupiego psa? - bulwersuje się, nie mogąc uwierzyć w idiotyzm, jaki popełniła. Tak naprawdę naraziła nie tylko siebie, ale również Shawna, czego Justin nie zamierza wypowiedzieć na głos. Wie, że ten temat jest dla niej drażliwy, a od jego śmierci minęło zaledwie kilka godzin... jednak prawdy nie da się ukryć. I w głębi siebie ona również to wie.

-Od był moim przyjacielem, nie mogłam pozwolić mu umrzeć - broni się.

-W ten sposób też za wiele nie zyskałaś - mówi bardziej do siebie, jednak na tyle głośno, że Shailene jest w stanie go usłyszeć. Jego słowa uderzają w nią, jednocześnie raniąc jej uczucia, czego chłopak nie jest w stanie zauważyć. Zazwyczaj, albo jest obojętny na uczucia innych, albo po prostu nie widzi, kiedy ich rani. 

-Umiesz pocieszyć człowieka - Justin śmieje się słysząc ten sarkazm w jej głosie i wzrusza tylko ramionami. 

-Pamiętaj, Justin Bieber zawsze do usług - mówi rozbawiony, dopiero z czasem zdając sobie sprawę, że podał jej swoje pewne nazwisko. I nie powinien tego robić z wielu powodów, samo jego imię jest dla niego ryzykiem, ale pełne nazwisko... w każdym momencie może wpisać je w Google, dzięki czemu(przez co) dowie się kim on jest. A to jest coś do czego on nie może dopuścić. To nie tak, że jej nie ufa... chociaż właściwie to dokładnie tak.

Shailene milczy, widząc jak twarz Justina czerwienieje ze złości. Ale na kogo tak naprawdę jest zły? W końcu ona nic nie zrobiła. Ale mimo wszystko woli się już nie odzywać. 

W końcu docierają pod dom dziewczyny. Shailene spogląda w stronę Justina, uśmiechając się niezręcznie. Pierwszy raz widzi na jego twarzy zakłopotanie, chłopak ma uniesione brwi i zagryza wargę. Ten widok jest naprawdę słodki, jeśli można by usunąć tą farbę z jego twarzy i głupi napis. 

-Dziękuje, dziękuje za dotrzymanie obietnicy i pomoc w przetrwaniu tej cholernej nocy - zanim kończy, rzuca się na niego, by móc go mocno przytulić. Justin jest w szoku, więc wypowiedzenie czegokolwiek czy nawet przytulenie jej sprawia mu ogromny kłopot. Dopiero po kilku chwilach odwzajemnia gest, wtulając się w nią równie mocno, co ona w niego. 

Jego oddech jest ciężki, może dlatego, że pierwszy raz od długiego czasu poczuł się naprawdę potrzebny? Prowadził tryb życia, w którym mimo, że był potrzebny, to nikt mu tego nie okazywał. A jeśli mowa o przytuleniu... takim prawdziwym, szczerym przytuleniu - to uczucie również było mu obce od długiego czasu. 

Przytomnieje dopiero w momencie, kiedy czuje jak jej łzy moczą jego koszulkę. Wie o czym, a raczej o kim myśli.

-Nie martw się, Shai. Myślę, że on jest w lepszym miejscu - pociesza ją, sam zupełnie nie wierząc w swoje słowa. On nie wierzy w Boga, niebo czy sprawiedliwość, ale wie, że osoba taka jak Shailene, na pewno w to wierzy. Dlatego chce wesprzeć ją słowami, które w jego mniemaniu są tylko kłamstwem. 

Przejeżdża swoją dłonią po jej ciemnych włosach, a następnie odsuwa ją od siebie, spoglądając w jej oczy. Jest piękną młodą kobietą, za pewne wiele młodszą od niego i o wiele słabszą, jednak kiedy jest przy niej jedyne czego chce to zapewnienie jej bezpieczeństwo. To chore, prawda? On nie jest tym facetem, który zachowuje się w ten sposób.

_____

No i w końcu jest! Przepraszam, że musieliście tyle czekać, ale są wakacje i nie miałam nawet kiedy napisać. Teraz jadę na działkę, więc rozdział nie pojawi się szybciej niż za tydzień, dlatego napisałam troszkę dłuższy rozdział. Co prawda, nie jestem pewna czy ma jakiś sens, bo nie zdążyłam go dokładnie sprawdzić, ponieważ za godzinę wyjeżdżam, a jestem jeszcze w piżamie:) 

Chcę wam ogromnie podziękować za tyle komentarzy, nawet nie wiecie ile to dla mnie znaczy. O, i chciałabym również podziękować osobą, które mnie polecają na innych blogach, askach itp. Zależy mi, aby czytelników było jak najwięcej, dlatego jeśli moglibyście mnie jeszcze gdzieś polecić - będę ogromnie wdzięczna.

Znowu się rozpisałam... no nic, ja już lece. Oh, i chcę jeszcze polecić jedno ciekawe opowiadanie: 

Forced To Maturity 

Rozdział 4

Siłą wpycha swoje ciało do kontenera, czując odpychający zapach zgniłych owoców. Oprócz tego czuje coś jeszcze... mdły, odrażający smród rozkładającego się ciała, który dosłownie odbiera Shailene szanse na oddychanie. Powinna to sprawdzić? Nie, raczej nie. Ale ciekawość wygrywa, rozkazując jej rozglądać się w poszukiwaniach źródła smrodu. Ciemność jest jedynym co może dostrzec. Ale ona wie, że ktoś tam jest... martwy ktoś. 

Zamyka oczy i przykłada dłoń do ust. Klapa od kontenera zaczyna się poruszać, gdy ktoś próbuje ją otworzyć. Shailene wydaje z siebie głośne westchnięcie, kiedy zauważa twarz Deana, uśmiechniętego od ucha do ucha. W jej głowie wojuje tylko jedna myśl.

-Zabiłeś ich? - pyta, a w jej słowach rozbrzmiewa nadzieja. Kto by pomyślał, że ona - Shailene Roudins, dziewczyna, która unikała tej nocy jak ognia, zamykała się w swoim pokoju, nie chcąc nawet myśleć o setkach zabitych - chcę pomścić swoją miłość i przyczynić się do śmierci jego morderców. Jej entuzjazm robi również wrażenie na chłopaku, którego postanowiła nazwać Dean. 

-Dwóch z nich, kobieta zdążyła uciec. - odpowiada zgodnie z prawdą. - Widzę, że ci zależy... - dodaje ze swoim krzywym uśmiechem, jaki Shai zwykła widzieć na jego pomalowanej twarzy. 

-Zabije ją dla ciebie - mówi w końcu, sprawiając, że Shailene spogląda na niego, jakby obiecywał jej nowy dom czy podróż dookoła świata. Uśmiecha się delikatnie, nie mogąc uwierzyć, że on naprawdę chcę zrobić jej przysługę. Kolejną już, swoją drogą. 

Zanim szatynce udaje się mu podziękować, on już beznamiętnie popycha ją do przodu. Nie zwraca jednak uwagi na jego gwałtowność, ponieważ jest zbyt podekscytowana. Myśli o nim. O dobrych rzeczach, jakie chce dla niej zrobić... a co najważniejsze: dlaczego? Jeszcze ponad godzinę temu była przekonana, że zabije ją z zimną krwią, ale on tego nie zrobił. Jakby tego było mało, chcę zabić kobietę, która zabiła ważną dla Shailene osobę. Nie powinno mu na tym zależeć. 

Kiedy zbliżają się na miejsce, Dean wyrównuje kroku z szatynką, trzymając kurczowo jej ramie, jakby bał się, że za chwile się wyrwie. Dziewczyna próbuje ukryć ból jaki jego ręka wywiera na jej ramieniu. Jednocześnie jest również przerażona, że za chwilę zabije człowieka. Przygląda się chłopakowi, który wyprzedza ją o kilka kroków i podchodzi do ceglanej ściany, dotykając jej, jakby czegoś szukał.

Wykłada jedną z cegieł i spogląda na Shailene, chcąc ujrzeć jej reakcje. Szatynka jest pod wrażeniem, widząc klamkę, która przykryta była jedną z cegieł. Dean otwiera drzwi, które są tak dobrze zamaskowane, że nikt nie może o nich wiedzieć. Oboje wchodzą do środka, w którym panuje irytująca ciemność. Chłopak łapie jej ręce od tyłu, jakby chciał założyć jej kajdanki i prowadzi przez długi korytarz, podśpiewując pod nosem jakąś dobrze sobie znaną piosenkę.

Z daleka rozlegają się głosy, śmiechy i muzyka. Ktoś najwidoczniej dobrze się tam bawi. Wchodzą do pokoju. Shailene spogląda na wszystkich po kolei.  Para całująca się na kanapie, jakby nie widzieli świata poza sobą, kolejna na fotelu na przeciwko nich. Trójka mężczyzn rozmawia, śmiejąc się w niebo głosy. Jakiś facet bawi się swoim ogromnym pistoletem, a obok niego kolejny próbujący przekrzyczeć muzykę. Kiedy dziewczyna chcę spojrzeć na ostatniego, siedzącego na dużym fotelu i palącego papierosa, czuje rękę na swoim karku i ktoś rzuca nią o ziemie. 

Upada na dywan, a wzrok wszystkich obecnych w pokoju skupia się tylko na niej. Muzyka cichnie. Shailene przewraca się na plecy i podpierając na rękach, spogląda zawiedziona na Deana. A więc ją oszukał? Chłopak uśmiecha się, zakładając sobie broń na karku. Jego uśmiech jest specyficzny - jakby drwiący, jednocześnie zdenerwowany i szczęśliwy jak dziecko, które dostało zabawkę, ale mimo przerażająco pomalowanej twarzy, atrakcyjny. 

-I to mi się podoba, Justinie - mówi ktoś zza jej pleców, jednocześnie dając możliwość Shailene nadania mu prawdziwego imienia. To Justin. Justin. Może nie jest ładniejsze od Deana, ale na pewno pasuje o wiele bardziej. 

Chłopak denerwuje się, posyłając groźnie spojrzenie zbliżającemu się do nich facetowi. 

-Bez nazwisk, kurwa - warczy, przez swoje zaciśnięte zęby. Mężczyzna nic sobie nie robi z jego zdenerwowania, zamiast tego podchodzi do Shailene, przyglądając jej się dokładniej. Zbliża się do niego kolejny, znacznie młodszy facet i podaje mu broń. Jest o wiele większa i bardziej skomplikowana od tej, którą trzyma Justin. Imponuje swoim rozmiarem.  

Szatynka kątem oka spogląda w stronę Justina, chłopak zauważywszy ją, unosi jedną brew i przygląda się całemu zajściu. Zaczyna rozumieć. Musi to zrobić, teraz. Ostrożnie sięga do pistoletu, który zdołała schować za paskiem i przełyka głośno ślinę. Nie chcę tego robić. Mężczyzna naładowuje magazynek. Czasu jest coraz mniej. Zbiera się na odwagę i wyciąga dłoń przed siebie. Wzrok tego człowieka zatrzymuje się na niej. Dziewczyna oddaje strzał, ale pudłuje. Strzela więc ponownie, raz za razem. Nie zauważa dwóch facetów, stojących niedaleko, którzy od razu rzucają się po broń. Justin postanawia jej pomóc, więc zanim łapią pistolety, strzela w nich. Nie pudłuje ani razu, a Shailene przestaje strzelać i skupia swój wzrok na Justinie. Następna osoba szykuje się do strzału. Brązowooki strzela w jego nogę. 

Uśmiecha się spoglądając na zwijającego się z bólu, młodego mężczyznę. Stawia kilka kroków w jego stronę, znajdując się tuż nad nim. 

-A szkoda, lubiłem cię - jęczy, jakby naprawdę nie chciał tego robić. Przerywa swoją grę aktorską, strzelając mu w głowę i odwraca się do reszty. Wszyscy są tak przerażeni, że nawet nie zamierzają reagować. Przyglądają się Justinowi, widocznie zaskoczeni jego „zdradą”. Shailene czuje ból w klatce piersiowej, ale jednocześnie jest szczęśliwa, że udało jej się to przeżyć. 

-Ta dziewczyna ma przeżyć do końca tej nocy... możecie spróbować mi pomóc lub przeszkodzić. Ale ostrzegam, zanim wybierzecie drugą opcje, zastanówcie się trzy razy - ostrzega, kiwając bronią w te i wewte. W pokoju zapada ciszę. 

Słodkie. Pokręcone, ale słodkie, myśli Shailene skupiając swój wzrok na nim. 

-Chcesz ją zabrać na zewnątrz? - kpi jedna z dziewczyn, stojąca z rękoma zaciśniętymi na klatce piersiowej. Shai spogląda w jej stronę, unosząc brwi. Wygląda jak jedna z tych dziewczyn, których należy szukać przy autostradach. Czerwone włosy, odsłonięty brzuch oraz piersi i naprawdę bardzo krótkie spodenki. Przypominają bardziej bieliznę, ale przecież nie powie tego na głos.

-Masz lepszy pomysł? - Justin wydaje się być zirytowany. Dziewczyna nie odzywa się już nawet słowem. 

-Nie możecie mnie po prostu odprowadzić do... 

-Nie, nie mamy na to czasu - przerywa jej. Nie wydaje się być pozytywnie nastawiony do żadnej osoby w pokoju, więc Shailene decyduje się po prostu siedzieć cicho i wykonywać jego polecenia. Mimo to, ma wrażenie, że to będzie jeszcze długa noc. Kiedy zabiła tego mężczyznę, Justin przejął pałeczkę i teraz to jego wszyscy muszą słuchać. Najwyraźniej jemu to nie odpowiada.  

Wszyscy zaczynają zbierać najlepsze bronie, jakie mają w zapasie i wychodzą przed budynek. Shailene stara się trzymać jak najbliżej Justina. Czuje, że tylko jemu może w pewien chory sposób zaufać. Może i jest mordercą, ale w końcu to właśnie on uratował ją od pewnej śmierci. 

Brązowooki prowadzi, a reszta idzie za nim. Wydaje się doskonale wiedzieć dokąd zmierza. 

Idą jedno za drugim, a zanim skręcą w kolejną ulicę upewniają się, że jest pusta. Są ostrożni, ale to nie wszystko... oni wiedzą co robią, znają się na tym i zapewne nie zabijają tylko w ramach zemsty. Każdy z nich jest na swój sposób przerażający, ale również inny. I może Justin naprawdę okazał się mieć serce, oferując jej pomoc, ale reszta wcale taka nie jest. Zapewne chcą ją zabić, ponieważ to ona jest przyczyną śmierci ich „szefa” czy kimkolwiek był zabity przez nią człowiek. 

Idzie, wpatrując się w chodnik i nie czując się na sile, by spojrzeć choćby przed siebie. Kilka kroków przed nią idzie Justin, wyraźnie pogrążony w misji dotarcia na miejsce, a zaraz za nią idzie reszta. Jest ich siedmiu, góra dziesięciu. Każdy z nich bada ją wzrokiem, nie próbując nawet ukryć zainteresowania jej osobą.

Nie patrzy przed siebie, więc nie widzi również zatrzymującego się Justina. W efekcie wpada prosto na jego plecy, odbijając się od nich, a próbując złapać równowagę odchodzi dwa kroki do tyłu. Jej oddech jest przyśpieszony. Justin odwraca się i spogląda na nią dziwnie, starając się nie roześmiać. 

Shailene jest śmieszną osobą, szczególnie w tej sytuacji. Jest tak przerażona, że nie rozumie nawet co dokładnie się dzieje, słowa docierają do jej głowy dopiero po kilku minutach, a najmniejsze spojrzenie zawstydza ją, sprawiając, że musi ukryć swoją twarz za gęstymi włosami. Ale oprócz tego, ta noc obudziła w niej coś czego nie było w niej dotychczas... chęć zemsty. Irytujące uczucie, które nie może czekać. Ponieważ chcę to zrobić tej nocy. 

Blondyn podchodzi do drzwi i puka do nich, uśmiechając się pod nosem. W domofonie odzywa się spokojny, cichy głos kobiety. Dobrze mu znany głos, którego nie słyszał już przecież przez tak długi czas. 

-Zgadnij kto to, Makayla - ton jego głosu zmienia się. Ciche szarpnięcie w odpowiedzi, a drzwi zostają otworzone przez drobną blondynkę, z włosami związanymi w kucyka. Ma na sobie piżamę składającą się z krótkich spodenek i bokserki. Staje przed grupą ludzi, a wszyscy natarczywie badają wzrokiem jej zgrabne ciało. Wygląda naprawdę dobrze, jest umięśniona i ładna. 

-Justin? - unosi brwi do góry z zaskoczeniem. 

-Kim ona jest? - pyta jedna z dziewczyn stojących za Shailene. Dziewczyna ma ogromną ochotę by obrócić się i sprawdzić, kto „szepcze” tak głośno, jednak jej wzrok jest zbyt mocno przywiązany do Justina.

-Justin ma z nią jakąś niedokończoną sprawę - odpowiada inny głos, tym razem męski. 

Blondyn słyszy to i uśmiecha się na tę grę słów. 

-Przyszedłem po zemstę, suko - odpowiada sprawiając, że dziewczyna zaczyna się wycofywać. Ale jest za późno, zdążyła już otworzyć drzwi, niemalże dając Justinowi pozwolenie na zamordowanie jej. Chłopak niemal natychmiast rzuca się na nią, przywierając ją do ziemi całym sobą. Spogląda w jej oczy, układając swoje ręce wygodnie na jej szyi i poddusza ją.

Makayla wije się pod nim, szarpie, próbuje krzyczeć i zepchnąć blondyna z siebie. Usiłuje walczyć o choć kilka oddechów więcej, lecz siła jaką dysponuje brązowooki jest niepodważalna. Jeśli on nie chce jej tego dać, nikt tego nie zrobi. A on uwielbia bawić się życiami. Szczególnie tymi należącymi do osób, które skrzywdziły go w przeszłości. Ona nie chcę umrzeć, nie chcę zostawić rodziny, nie chcę pozwolić swojej przeszłości przyjść i odebrać jej tak ważny dar jakim jest życie. Szkoda tylko, że nie może tego powiedzieć na głos. Rozbawiłaby Justina. 

Oczy blondynki zaczynają się zamykać i choć wciąż stara się walczyć, brak powietrza nie daje jej do tego prawa. Wtedy jednak ktoś atakuje jeszcze niedoszłego mordercę dziewczyny. Drobne ręce uderzają w jego plecy i próbują odciągnąć go od ofiary. To automatycznie rozdrażnia chłopaka. A kiedy on jest rozdrażniony, sprawy nie mają się za dobrze.

Odwraca się do tyłu i mrozi wzrokiem Shailene, która nie chcę dopuścić go do zabicia Makayli. 

Justin reaguje szybko, łapiąc jej dłoń i wykręcając na tyle mocno, że ciało dziewczyny upada na ziemie. Nikt nie komentuje zajścia, natomiast wszyscy obserwują je bardzo dokładnie, będąc jednocześnie zaskoczonym odwagą Shailene. Teraz doskonale widać, że nie wie z kim ma do czynienia. Jemu się nie przerywa i wie to każdy. Chłopak puszcza Makayle, która zaczyna płytko oddychać, i wdrapuje się na Shailene przygważdżając jej ramiona do chodnika. Jego złość nasila się z minuty na minutę. Łapie obie dłonie dziewczyny i przyciska je mocno, chcąc słyszeć ból szatynki. On chcę słyszeć jak krzyczy z bólu, chcę zobaczyć to w jej oczach i na jej twarzy. 

-Makayla, co się dzieje? - wszyscy obecni są w stanie usłyszeć głos starszego mężczyzny, dochodzący z domu. Po chwili słychać już tylko krzyk i odgłosy kroków. Brązowooki odwraca się w stronę faceta, który nachyla się nad swoją umierającą córką, i wyciąga pistolet zza paska spodni. Oddaje dwa strzały, a następnie celuje w stronę blondynki. Jeden strzał wystarcza, by pozbawić ją życia. Nie jest to jednak sposób, w jaki chciał to zrobić.

-Lekcja numer jeden. Nie przerywasz mi, nigdy! Nie ważne czy zabijam człowieka czy czytam książkę, nie masz prawa do odrywania mnie od tego co robię. Mogę cię teraz, kurwa, pozbawić życia w sposób, w jaki chciałem zabić ją, ponieważ to jest coś co lubię robić - jego głos jest stanowczy, przepełniony jadem i złością. 

I dostaje to czego chcę. Strach, który paraliżuje ją od czubka głowy do stóp. Przerażenie i ból. Kto by pomyślał, że nie musiał nawet się starać, a ona już trzęsła się jak galaretka. 

Wtedy na jego twarzy pojawia się szeroki uśmiech. Wpatruje się jeszcze w nią, obserwując jak jej głowa powoli unosi się do góry i dół. To jest ten moment, w którym ona uświadamia sobie, że wcale nie zależy mu na uratowaniu jej życia. Wolałby ją zabić, ale nie robi tego, co nie oznacza, że nie może tego zrobić. 

Dziewczyna powtarza w głowie jego słowa: Nie przerywasz mi! i już nie zamierza tego robić. 

_______

Najpierw chcę wam ogromnie podziękować za 16 komentarzy, naprawdę nie wiecie jak miło jest wiedzieć, że aż tyle osób zadało sobie trudu, jakim jest skomentowanie mojej pracy. Planowałam dodać rozdział wcześniej, ale miałam za dużo spraw na głowie, więc nie miałam nawet, kiedy go sprawdzić. 

Chcę jeszcze wyjaśnić kilka spraw, mianowicie: niektórym z was nie podoba się, że akcja rozwija się tak szybko. I całkowicie to rozumiem, natomiast nie mogłam postąpić inaczej, ponieważ ten „jeden dzień” będzie trwał przez kilka rozdziałów, a nie chciałam przeciągać tego tak długo, że w dwudziestym rozdziale wciąż czytalibyście o tej nocy. Rozdziały, które teraz dodaje są podobne do filmu, na którym się wzoruje, ponieważ stworzyłam tą historie na podstawie filmu, co nie oznacza, że tak będzie do końca. Zresztą, wkrótce sami się przekonacie;) 

Rozdział 3

Biegnie tak szybko, jak tylko pozwalają jej na to obolałe nogi. Wyczerpanie i ból rozkazują jej zatrzymać się i poddać, lecz zdrowy rozsądek mówi, by biec i nie zatrzymywać się do samego końca. Teraz z jej głowy zniknęły wszystkie myśli: Shawn, rodzice, przerażająca noc, mordercy... ona po prostu biegnie nie zaprzątając sobie głowy myślami. Podobnie zachowuje się Shawn, który choć mógłby biec szybciej, nie robi tego nie chcąc zostawiać szatynki w tyle. 

Kiedy dobiegają do bramy, Shailene niemal rzuca się na nią, próbując złapać oddech. Ogląda się do tyłu - nie widać nic, ale słychać dźwięk motoru. Z pomocą Shawna, dziewczyna przedostaje się na drugą stronę i odbiegając kilka kroków od bramy, czeka aż Shawn przejdzie. Wtedy zza rogu wyłaniają się trzy motory. Usta Shailene otwierają się ze zdumienia. Nie jest w stanie wykrztusić z siebie słowa, podczas kiedy chłopak wspina się na wysoką bramę, ogromnego domu, na którego terenie znajduje się już Shailene.

-Shawn, szybciej! - pośpiesza go szatynka, jej głos jest pełen desperacji. Brunet odwraca głowę do tyłu, a kiedy zauważa schodzącą z motoru kobietę, która kieruje się w jego stronę, traci równowagę i puszcza się bramy, upadając na ziemie. 

Zanim udaje mu się ponowić próbę, jest przy nim motocyklistka. Na jej twarzy jest maska, zapewne najbardziej przerażająca z całej ich trójki. Shailene pragnie krzyczeć, lecz odbiera jej mowę. Czuje, że całe jej ciało jest sparaliżowane. Obserwuje swojego chłopaka w rękach morderczyni, widzi jak popycha go na ceglaną ścianę budynku i przygląda mu się. Kobieta zauważa, że jego wzrok skupiony jest na czymś innym, odwraca wzrok. Oh, prawie zapomniała o tej drobnej, przerażonej szatynce, która dla niego jest wszystkim. Spogląda na nią, po czym unosi rękę i zaczyna nią machać, tak jakby wszystko działo się w zwolnionym tempie. Scena rodem z horroru. 

To co dzieje się następne sprawia, że Shailene cofając się o krok do tyłu, potyka się o własną nogę i ląduje na trawie. Motocyklistka po prostu zdejmuje maskę i wpija się w usta jej ukochanego. Shailene czuje jak jej ręce pokrywa gęsia skórka. Następnie kobieta dostaje od swojego towarzysza sztylet, który bierze w dłoń i bez skrupułów wbija go w pierś Shawna. 

Krzyk szatynki jest teraz w stanie usłyszeć każdy w okolicy. Krzyk tak głośny, że wręcz przerażający, ogłuszający, lecz nie będący w stanie wpłynąć na motocyklistkę, która wysuwa sztylet z ciała umierającego Shawna, po czym ponownie wpycha go w to samo miejsce. Krzyk zamiera jej w gardle, a jej oczy są otwarte tak szeroko, jakby za chwile miały eksplodować. Próbuje się podnieść, pobiec do niego i ratować na tyle na ile potrafi, jednak powstrzymuje ją jedno głupie słowo, które wypowiedziała jakiś czas temu. Obietnica. 

Spogląda na swojego ukochanego i z ruchu jego ust jest w stanie odczytać „biegnij”. 

Świat dookoła przestaje na moment istnieć... zatrzymuje się. Shailene nie odczuwa nic prócz pustki, nie czuje więc bólu, cierpienia, żalu czy złości. To po prostu pustka, która wyżera ją od środka. Wierci dziurę w jej klatce piersiowej. Doświadczenie to przypomina dokładnie opisy śmierci ukochanej osoby. Shailene czuje jakby jej serce było z drobnego szkła, które w każdej chwili może się rozbić - tak, właśnie w tym momencie upada na ziemie i rozbija się na miliony kawałeczków.

Dopiero gdy motocykliści-mordercy próbują przedostać się na drugą stronę ogrodzenia, jej umysł się rozbudza, by przypomnieć jej o obietnicy złożonej Shawnowi. Musi uciekać, nie pozwolić się złapać. Przeżyć. Ostatnie spojrzenie rzucone w stronę Shawna, tak, jego oczy są już zamknięte. Podpiera się na rękach, podnosi i rzuca się do ucieczki. 

W mroku dostrzega furtkę, dokładnie tą o której była mowa. W rozbiegu rzuca się na nią z impetem, jednocześnie naciskając na klamkę. Jest otwarta! Mimo to, Shailene nie zatrzymuje się nawet na sekundę, po prostu biegnie dalej. Jest już w okolicy, którą powinna znać? Oh, tak! Ale czy zna? Nie. Zupełnie nie kojarzy, gdzie się znajduje, nie wie również czy to przez panującą ciemność, a może przez nadmiar emocji. Zwalnia trochę, jednak wciąż biegnie rozglądając się po bokach, w poszukiwaniu czegoś co mogłaby skojarzyć.

Zauważa autobus. Zwykły, szkolny autobus stojący pusty na środku ulicy. 

Niepewnie podchodzi do niego i stając na palcach, zagląda do środka. Martwe ciała, autobus jest pełen martwych ciał. W normalnych okolicznościach Shailene byłaby co najmniej przerażona, lecz teraz było jej to wszystko jedno. Pragnęła tylko schować się i odpocząć przez chwile, zanim znowu będzie musiała walczyć o życie. Wchodzi więc przez otwarte drzwi i zgrabnie omijając zwłoki, dociera na miejsce kierowcy. Nie ma go. Shailene nie myśli nad tym ani chwili dłużej, opada na siedzenie i wzdycha głośno. Wszystkie fakty powoli zaczynają do niej docierać. 

Shawn nie żyje

Uderza zaciśniętą pięścią o kierownice, której klakson wydaje głośny i długi dźwięk. Shailene zdaje sobie sprawę z niebezpieczeństwa jakie może to przynieść, ale nie czuje się na siłach, by się tym przejmować. Opiera głowę o siedzenie i zamyka oczy, starając się zrelaksować. Przez mikrofalówkę odzywa się męski głos. Nawołuje na podniesienie słuchawki i w kółko powtarza jedno imię, które, jak łatwo się domyślić, należy do kierowcy. Szatynka nie jest wstanie zidentyfikować głosu mężczyzny, którego zapewne nigdy wcześniej nie miała okazji poznać.

Mruga kilkukrotnie, rozglądając się w poszukiwaniu sprzętu. Ale mikrofalówka przepadła. Tak jakby głos mężczyzny wydobywał się znikąd. Kiedy wydaje się, że już sobie odpuścili, Shailene słyszy za sobą głośne szarpnięcie i dźwięk kroków. Ktoś jest w środku autobusu. Dziewczyna spogląda w stronę drzwi, mogłaby nimi uciec, ale musiałaby przebiec na drugą stronę czym naraziłaby się na złapanie. Poza tym, kiedy będzie uciekała, ktoś mógłby ją zastrzelić. 

Zbliża się. Shailene panikuje. 

-Cześć - przedłuża literę "e" swoim dziecinnym, a zarazem seksownie zachrypniętym głosem. Shailene zdaje sobie sprawę, że słyszała już gdzieś ten głos. Tylko czemu zamiast ulgi czuje jeszcze większe przerażenie? 

Szatynka odwraca gwałtownie głowę. Widzi stojącego kilka kroków dalej chłopaka, w jego dłoni znajduje się pistolet, którym w przeciągu kilku sekund mógłby rozstrzelić ją na strzępy. Ale ona go kojarzy. Jego twarz, wymalowana białą farbą, idealnie go maskuje. Oczy pomalował na czarno, a na czole jest dokładnie ten sam napis, który widziała u niego dzień wcześniej - „death”. Ubrany jest zupełnie inaczej, ale Shailene nie przykłada teraz do tego dużej wagi. 

Kiedy on zauważa, jak Shailene mierzy go wzrokiem, a w jej oczach niemal wypisany jest strach, na jego twarzy kształtuje się krzywy uśmiech. Dziewczyna niewiele myśląc rzuca się do ucieczki. Nie robi nawet dwóch kroków, kiedy jej ramie spotyka się z zimną ręką, która bez najmniejszej trudności rzuca nią o ziemie. Ból przeszywa jej ciało, a głowa wystrzeliwuje do góry. Oczekuje zobaczyć lufę pistoletu przy swojej twarzy, lecz o dziwo widzi jedynie uśmiechniętego młodego mężczyznę opartego o jedno z siedzeń. Przygląda jej się w sposób tak parszywy, że niemal nie do zniesienia. 

Podchodzi do niej, po czym stając nad jej drobnym ciałem, siada na niej łapiąc jej ręce i rzucając nimi o metalową podłogę autobusu. Dziewczyna wzdryga się, spoglądając na jego twarz, która jest teraz zdecydowanie zbyt blisko jej. Nie jest jednak w stanie dostrzec niczego za dużą warstwą farby jaką nałożył, by nikt nie mógł rozpoznać jego tożsamości. 

Szailene przełyka ślinę. 

-Zabijesz mnie? - zadaje pytanie, próbuje nie brzmieć jak przerażone dziecko, lecz jej głos brzmi nienaturalnie. 

-Nie, nie zrobię tego - uśmiecha się przekręcając głowę na bok, tak by przyjrzeć jej się dokładniej. - Zrobi to ktoś inny. Ja muszę cię tylko, hm, dostarczyć na miejsce - dodaje. 

-Posłuchaj mnie, proszę. Zdaje sobie sprawę, że jesteś jednym z tych, którzy nie mają serca i mógłbyś wysłuchać mojej historii po czym zabić mnie z zimną krwią, ale ja naprawdę nie mam już siły walczyć. Dzisiejszej nocy uciekł mój pies, który był moim jedynym przyjacielem, ktoś... zabił mojego chłopaka, a teraz zapewne i mi nie pozostało zbyt wiele. Naprawdę nie chce dziś umierać, proszę cię, pomóż mi - bierze głęboki oddech, spoglądając w jego oczy, które wydają się nie wyrażać zupełnie nic. 

-On i tak cię zabije, nie ważne kim jesteś - wzrusza ramionami.

-Więc mi pomóż - przekonuje go. Brązowooki uśmiecha się krzywo, obserwując z jaką determinacją stara się go przekonać. W końcu jednak decyduje się jej pomóc. Przysuwa się do niej bliżej, a po chwili odpycha na rękach i podnosi. Wyciąga zza paska spodni pistolet i rzuca nim na klatkę piersiową szatynki. 

Shailene przygląda się broni. Co ma z nią zrobić? Unosi wzrok na chłopaka i mruży oczy, chcąc uzyskać jakąkolwiek odpowiedź. 

-Nigdy nie lubiłem tego skurwiela - puszcza do niej oczko i wyprowadza ją z autobusu. 

-Teraz posłuchaj, a przeżyjesz. Nie próbuj mi uciekać lub we mnie strzelać, bo sam cię zabije. - tłumaczy, kiedy znajdują się już na zewnątrz. Szatynka kiwa energicznie głową. On spogląda na nią kątem oka, po czym popycha do przodu rozkazując iść i nie zatrzymywać się. Shailene zdaje sobie sprawę z problemów w jakie się wpakowała. Teraz tylko on może jej pomóc, więc musi być mu posłuszna.

Shailene odwraca się do tyłu, chcąc jeszcze raz na niego spojrzeć, jednak szybko tego żałuje. Jego spojrzenie wyraźnie daje jej do zrozumienia, że ma tego nie robić. Natychmiast odwraca głowę, myśląc o nim. Właściwie co on tutaj robi? Dlaczego dał jej broń, jednocześnie ofiarując jej w ten sposób pomoc? Jak ma na imię? Chwila namysłu... Shailene wpada do głowy Dean. W końcu to imię pasuje do niego idealnie.

Z kieszeni „Deana” wydobywa się czyjś głos. Ten sam, który Shailene słyszała w autobusie. 

-Mam ją, będziemy za dziesięć minut - mówi do sprzętu, wkładając go z powrotem na miejsce. Szatynkę kusi, aby się odwrócić, lecz zdaje sobie sprawę, że teraz może zareagować groźniej niż chwile temu, więc po prostu idzie przed siebie. 

-Dlaczego to robicie? - stara się rozpocząć rozmowę. 

-Czysta zabawa. To jedyny dzień kiedy możemy odreagować, te dzieciaki są chore. - dziewczyna widzi jak uśmiecha się tuż za nią. Mówienie o tej nocy sprawia mu mnóstwo przyjemności. Wzdycha głośno, starając się obmyślić kolejne, bardziej przemyślane pytanie. 

-Zabiliście dużo ludzi? - rzuca, dopiero po chwili zdając sobie sprawę z bezsensowności swojego pytania. Ale on odpowiada. 

-W porównaniu do tego co było rok temu, można powiedzieć, że tylko kilku. Ale noc jest jeszcze młoda, nieprawdaż? - podnosi głos, który jest wypełniony szczęściem, jakby mówił o najprzyjemniejszych chwilach swojego życia. 

-To sprawia wam aż taką radość? - w jej głosie słychać drwinę. Justin również to zauważa. 

-Piszesz książkę? - zamyka jej buzię. 

Resztę drogi przebywają w ciszy. Shailene czuje się niezręcznie, ponieważ wciąż czuje pistolet wbijający się w jej plecy, jakby mówił „zaraz zostaniesz morderczynią”. Ta myśl nie pozwala jej normalnie funkcjonować. Minuty mijają, a ona wie, że z każdą chwilą są coraz bliżej, jednak kiedy tylko próbuje zwolnić, Dean popycha ją, rozkazując jej się pośpieszyć. 

Rozlegają się strzały, a następnie dźwięk motoru. O nie. Shailene czuje, że serce podchodzi jej do gardła. Natychmiast odwraca się do tyłu, zauważając białe światła. 

-To oni, to znowu oni - jej głos drży. 

-Zadarłaś z nimi? - pyta jej towarzysz, który jest wyraźnie zaskoczony jej „odwagą”. Szatynka zastanawia się przez chwile, po czym postanawia opowiedzieć chłopakowi całą historie. Dean wydaje się słuchać wyraźnie, choć nie wygląda na specjalnie przejętego. No cóż, to nie w jego życiu zabita została tak ważna osoba. 

-Biegnij przed siebie, aż zobaczysz zielony kontener, masz się tam schować, niedługo do ciebie dołączę. - tłumaczy jej, a następnie puszcza wolno, pozwalając uciekać. Zanim jednak rusza, łapie jej ramie i przyciąga do siebie, pozostawiając na jej twarzy swój zimny oddech. 

-Spróbuj uciec, a poświęcę resztę tej nocy, by cię znaleźć i osobiście odstrzelę ci głowę. Zrozumiałaś? - kiwa głową.

Biegnie. Tak szybko, jak tylko potrafi. Jedna noga plączę się o drugą, ale w jej głowie szumi tylko jedna myśl. Pragnie uciec również od niego, jednak rozumie, że on dotrzyma obietnicy i dopadnie ją. Musi więc grać na jego zasadach... to w końcu jego gra.

_____

No i w końcu pojawił się Dean*Justin*! Podoba wam się jego postać? Mi bardzo. Chciałam dodać rozdział wcześniej, ale jestem nad morzem, więc dopiero teraz znalazłam chwilkę na dodanie. Kolejny pojawi się dopiero, gdy wrócę.

Komentujcie proszę - to dla mnie znaczy naprawdę dużo, ponieważ widzę, że mam dla kogo to pisać. 

Rozdział 2

Męskie palce bawią się jej włosami, unosząc je do góry i opuszczając. Oczy dziewczyny są zamknięte, za to wzrok Shawna skupiony jest jedynie na niej. Pomiędzy nimi jest cisza, Shailene skupiona jest na rozmyślaniu o przeszłości. Myśli o wszystkim co zdołało się wydarzyć do tego dnia, ale głównie o rozwodzie rodziców, który kompletnie ją załamał. Nie potrafiła żyć bez dwójki rodziców w domu, dlatego chcąc powstrzymać ich od rozwodu zaczęła wracać do domu pijana, bywała również pod wpływem narkotyków, spotykała się z coraz to gorszymi chłopakami, jej rodzice nie wiedzieli co z nią zrobić. Owszem, powstrzymała ich od rozwodu, ale tylko na okres kilku miesięcy. Z problemów pomógł jej wyjść Shawn, pomógł jej przyzwyczaić się do jednego rodzica w domu. Odgonił jej myśli od imprez i alkoholu. Ona pokochała jego, a on ją i tak to trwa do tego momentu. 
-Shai, muszę się zbierać, zostało mi dwadzieścia minut - jęczy, wyraźnie niezadowolony. Shailene przewraca się na plecy, tak że teraz może spojrzeć w jego kryształowe oczy, które kocha do szaleństwa. Uśmiecha się do niego radośnie i łapie jego szyje, by móc przyciągnąć go do siebie i złożyć na jego ustach pojedynczy pocałunek. Tak bardzo nie chcę się z nim rozstawiać, lecz wie, że w domu czeka na niego rodzina, która zapewne odchodzi teraz od zmysłów. 
-Odprowadzę cię - szepcze, podnosząc się do pozycji siedzącej. Chłopak wkłada swój telefon do kieszeni, rozglądając się po pokoju, czy aby na pewno niczego nie zostawił, podczas kiedy Shailene rozczesuje szczotką swoje włosy. Oboje wychodzą na korytarz i kierują się schodami na dół, szatynka na myśl o tym, że będzie musiała spędzić tyle godzin bez niego, czuje nieprzyjemne ukłucie w sercu. 
-Naprawdę musisz iść? - pyta, wzdychając głośno. 
-No nie wiem, jeśli mnie ładnie poprosisz to może zostanę - zawadiacki uśmiech wstępuje na jego usta. Shawn otwiera drzwi i opiera się o ich framugę, zakładając ręce na piersi. 
Teraz Shailene jest już pewna, że uda jej się go przekonać. Zagryza wargę i zbliża się do chłopaka, by objąć jego twarz dłońmi. Z oddali słyszy głośne szczekanie, odwraca głowę w bok, ale pies jest już tak blisko, że nie jest w stanie go zatrzymać. Wybiega na podwórko i biegnie przez chodnik przed siebie. Shailene sparaliżowana przygląda się uciekającemu psu i nie wie jak zareagować - ma dziesięć minut na sprowadzenie go z powrotem. 
-Dalton! - jej głos słychać na całym osiedlu, od razu rzuca się w pościg za uciekającym psem. Nie zważa na nic. Sąsiedzi wychodzą przed dom i kiwają głową z dezaprobatą, oni zapewne pozwoliliby temu psu uciec, dla Shailene był to jednak jedyny przyjaciel i nie mogła pozwolić mu umrzeć. 
Postanawia zaryzykować. Im dłużej biegnie tym pies jest dalej, aż w końcu zupełnie znika jej z zasięgu wzroku. Powtarza nawoływania, lecz to idzie na marne. Pies jest za daleko. Krzyczy raz jeszcze i ponownie zaczyna biec przed siebie, czuje że ma coraz mniej czasu. Mijają kolejne minuty, zaraz usłyszy syreny alarmowe, ale ona nie wie nawet gdzie jest, więc biegnie dalej. Jej głos jest zrozpaczony, a wargi drżą. Zbliża się zagrożenie, nigdy nie była w centrum tych wydarzeń, więc nie wie nawet czego może się spodziewać. 
Syreny pochodzące od straży pożarnej rozlegają się po całym mieście. To się dzieje. Syrena alarmowa. Ma ochotę rzucić się na podłogę i błagać o litość. Wplątuje dłonie we włosy, łzy cisną jej się do oczy, ale oprócz zamazanego obrazu nic się nie dzieje. Strach nie pozwala jej nawet płakać. Psa już dawno nie widać, a ona znajduje się... właściwie nie wie nawet gdzie, więc jak ma wrócić? To koniec, panika ogarnia nią do tego stopnia, że nie jest w stanie nawet biec. Cholera, co ona zrobiła? Kompletnie straciła zmysły? 
-Muszę wracać, muszę wracać - powtarza spanikowana, już rzuca się do ucieczki, kiedy rozlegają się głośne strzały. Dokładnie z tej strony, którą powinna wrócić. Zaczyna więc biec, od tego zależy jej życie, zatem poziom jej desperacji sięga niemal szczytu. Odwraca się do tyłu, by zobaczyć czy ktoś za nią idzie, z daleka widzi grupkę ludzi i autobus. 
Autobus szkolny. Dokładnie ten sam, który widziała dzień wcześniej pod supermarketem. To oni! 
Biegnie ile sił w nogach, aż zauważa ciemną uliczkę, a w niej kontener. Bez zastanowienia wbiega w nią i chowa się. Zanim pojawią się niedaleko niej stara się uspokoić swój przyśpieszony oddech, co staje się trudniejsze niż mogłoby się wydawać. Przełyka ślinę i wyczekuje, wkrótce z oddali jest w stanie usłyszeć głosy i śmiechy ludzi. To na pewno oni. Co jeśli zorientują się, że tu jest? Umrze... zabiją ją z zimną krwią. Wychyla się lekko chcąc sprawdzić czy to faktycznie oni. Maski na twarzach, autobus, ogromne pistolety i sztylety. Teraz już wie, że ciężko będzie jej przetrwać tę noc. 
Przechodzą obok nawet nie zwracając uwagi. Znowu może zacząć spokojnie oddychać, niemal krztusi się powietrzem, mocno zaciągając się nim, po kilku sekundach wstrzymywania oddechu. Zaczyna iść do tyłu chcąc upewnić się, że nie ominie ją żadna kryjówka, w której mogłaby się schować. Znowu jakieś odgłosy, nie jest przekonana czy powinna to sprawdzić. Ciekawość przeważa nad nią i wychyla się chcąc sprawdzić, kto znajduje się na tyłach tego budynku. Oczy omal nie wyskakują jej z orbit na ten widok. 
-O mój Boże - przykłada dłoń do ust, tłumiąc pisk jaki wydaje z siebie widząc jak starszy mężczyzna bije pałką drugiego człowieka. Zabija go bezwzględnie, zapewne szukając u niego zemsty lub po prostu pieniędzy. Krew tryska na wszystkie strony, a Shailene jest bliska zwrócenia swojego obiadu. 
Nie ryzykuje, natychmiast stawia kroki do tyłu, po czym odwracając się wybiega na ulice. Jest pusta, więc ma kilka chwil na obmyślenie planu powrotu. Zaczyna iść wzdłuż ulicy, zupełnie wykończona ciągłym biegiem. W jej głowie pojawiają się najgorsze scenariusze, które blokują jej umiejętność logicznego myślenia. Nie zachodzi zbyt daleko, a już widzi trzy osoby stojące pod czyimś domem. Są ubrani w czarne kamizelki z napisami i starte jeansy, ich brody są długie, a ręce umazane krwią. Nawołują i grożą podpaleniem domu, lecz w odpowiedzi otrzymują jedynie cisze. Shailene chowa w krzakach i obserwuje całą tą sytuacje z daleka. 
Dopiero teraz zdaje sobie z czegoś sprawę. Ta noc została przeznaczona dla ludzi, którzy mają do wyrównania pewne rachunki. Prezydent podpisując zgodę na przeznaczenie dla nich kilku godzin nie spodziewał się jednak, że będą wykorzystywać to psychopaci, chcący po prostu wyrządzić komuś krzywdę. Tego jest już za wiele, nie zamierza teraz wracać, a ci mężczyźni blokują jej drogę powrotną, dlatego zamierza przeczekać, aż sobie pójdą. Jej plan jest chyba zbyt kolorowy jak na taką noc, nie sądzisz?
Dziewczyna zauważa, że z drugiej strony domu wyłania się kolejny mężczyzna. W ręku trzyma kanister i rozlewa jakąś przezroczystą ciecz dookoła domu. Zajmuje jej to chwile, zanim orientuje się, że oni chcą spełnić swoje groźby i podpalić ten dom. Ponownie musi zakryć swoje usta dłonią, by pozostać niesłyszalna dla tych ludzi. Przygląda się jak mężczyzna w długich, tłustych włosach i siwej brodzie podpala jedną z zapałek i jakby to była jego codzienna czynność, rzuca zapałkę na benzynę. Teraz dom stoi w płomieniach, a oni śmieją się wniebogłosy i gratulują sobie nawzajem. 
Shailene nie potrafi już ani chwili dłużej powstrzymywać swojego strachu. Zaczyna wycofywać się powoli, tak aby niezauważoną odejść z tego okropnego miejsca. Stara się jak najciszej wydostać się z krzaków, w których się ukryła, kiedy pod swoją nogą czuje konar drzewa. Zanim z hukiem upada w krzaki, próbuje jeszcze odzyskać równowagę. Na marne... upadek przyciąga spojrzenia ciekawskich facetów i zanim szatynce udaje się na nich wyjrzeć oni są już w drodze po nią. W głowie pojawia się ten cichy głosik „uciekaj”, lecz nogi odmawiają posłuszeństwa. Wzbiera w sobie całą energie jaka jej pozostała i podpierając się na rękach, wstaje. Nie czeka ani chwili dłużej, po prostu rzuca się do ucieczki nie zważając na nic. Biegnie tak szybko jak tylko może, a z daleka rozlegają się już pierwsze strzały. 
Strzelają w nią. Woli nawet nie myśleć co stanie się, jeśli trafią. 
Skręca w jedną z uliczek i biegnie dalej, co chwile oglądając się za siebie, by upewnić się, że już ich tam nie ma. Nagle czuje parę rąk oplatających ją w pasie. Wstrzymuje oddech, a w jej głowie pojawiają się najgorsze scenariusze. Teraz ktoś ją powie, zgwałci i zabije... bo czemu nie? Tej nocy każdy ma pełne prawo do brutalności. Shailene zamyka oczy i szarpie się, próbując wyrwać z żelaznego uścisku. 
-Shailene, przestań, to ja - ktoś cicho szepcze jej do ucha, tak aby nikt oprócz jej nie mógł go usłyszeć. Dziewczyna uświadamia sobie, że zna ten głos. Otwiera powieki, a łzy szczęścia samowolnie napływają do jej oczu. Nie może uwierzyć, że to naprawdę on... zaryzykował swoje życie, aby wyrwać ją z tego piekła. Nie zastanawiając się ani chwili dłużej, złącza ich usta. Teraz czuje, że może być bezpieczna. Jeśli Shawn jest przy niej, wszystko będzie dobrze.
-Jak mnie tutaj znalazłeś? 
-Pobiegłem za tobą, obiecałem twojemu ojcu, że przyprowadzę cię całą i zdrową - przejeżdża dłonią po jej ciemnych włosach i uśmiecha się, tak jakby znajdowali się w jakimś pięknym miejscu. Shawn czuje na sobie ogromną odpowiedzialność, wie bowiem, że będzie bardzo ciężko dotrzeć do domu. Ta noc nie jest przeznaczona dla dzieci, które chcą się bawić... teraz na zewnątrz wychodzą prawdziwi, seryjni mordercy, którzy przez cały rok przyszykowują się na ten dzień. 
-Co chcesz zrobić? - pyta, spoglądając na niego poważnie. 
-Wiem gdzie jesteśmy, zaprowadzę cię do bezpieczniejszego miejsca... stamtąd dotrzemy do domu - tłumaczy jej, po czym chwytając jej dłoń wychodzi na ulicę, rozglądając się dokładnie. Miejsce rozświetlone jest przez latarnie, które dodają wszystkiemu jeszcze bardziej ponury wygląd. W pobliżu nie ma ani jednej żywej duszy. Shawn idzie przodem, ciągnąc za sobą Shailene..
Nie zachodzą daleko, a wzrok szatynki przykuwa martwe ciało leżące na środku ulicy. Dziewczyna w błyskawicznym tempie puszcza rękę swojego chłopaka i biegnie w stronę ciała. Kiedy już znajduje się nad nim, pada na kolana i dotyka go w pasie, szukając broni. Rozlegają się strzały. Shailene zauważa broń wystającą spod paska mężczyzny. Bierze ją i rozgląda się. Ktoś wciąż w nią celuje, lecz dziewczyna nie może dostrzec tej osoby. Unosi wzrok i w otwartym oknie starego biurowca widzi dwóch mężczyzn. Oddaje dwa strzały w ich stronę, jednak za każdym razem pudłuje. 
-Biegnij! - z oddali słyszy głos Shawna, odwraca się i widzi go biegnącego. Od razu rzuca się do ucieczki, oddając jeszcze kilka strzałów. `
Kiedy znajduje się już w takiej odległości, że nie mogą w nią trafić, opiera się o ścianę i oddycha głośno. Podbiega do niej Shawn i spogląda na swoją dziewczynę, mrużąc oczy. Chcę się upewnić, że nic jej się nie stało. Dopiero teraz jest w stanie poczuć ból jaki towarzyszy mu od momentu kiedy chwile temu został postrzelony w bok. 
-Cholera - mruczy pod nosem, podnosząc swoją koszulkę. Shailene spogląda na ranę i krzywi się, przykładając rękę do ust. 
-Wytrzymasz aż dotrzemy do domu, prawda? - pyta spanikowana, jej głos brzmi jakby za chwile miała się rozpłakać. Ta cała sytuacja zdążyła przerosnąć ją już na początku, teraz po prostu ma ochotę schować się i nie wychodzić dopóki godzina czwarta nie dobiegnie.
-Shailene, nie bądź zabawna. To nic poważnego - uśmiecha się, całując szatynkę w policzek.
Wtedy rozlega się charakterystyczny głos nadjeżdżającego motoru. Właściwie kilku. Oboje od razu spoglądają w stronę, z której dobiega hałas. Ich oczom ukazują się trzy motory, na jednym z nich siedzi kobieta. Nikt nie ma nałożonego kasku na głowę, zamiast tego ich twarze zasłonięte są maskami. Są tak przerażający, że sam ich widok przyprawia Shailene o gęsią skórkę. 
-Posłuchaj mnie, Shai - głos jej towarzysza dociera do niej dopiero po chwili. Chłopak potrząsa nią, będąc przerażony tak bardzo jak ona. Wie, że nie może pozwolić jej zginąć, ponieważ obiecał to jej ojcu. Teraz musi wymyślić plan, który pomoże im wydostać się z tej pułapki. 
-Zaraz dotrzemy do bramy prowadzącej do dużego domu, wejdziemy przez nią, a po drugiej stronie domu znajduje się furtka. Kiedy przez nią przejdziesz, będziesz biegła przed siebie ile sił w nogach, kiedy zauważysz znajomą okolice nie zważając na nic pobiegniesz w stronę domu - tłumaczy jej. W jego głosie słychać desperacje, lecz Shailene zwraca również uwagę na coś innego. 
-Masz na myśli „my” - poprawia go. 
-Jeśli nie zdążę, nie zatrzymuj się nawet na chwile. Oni nie odpuszczą, rozumiesz? - w oczach dziewczyny natychmiast pojawiają się łzy. 
-Nie zostawię cię - mówi zgodnie z prawdą. Czuje, że jeśli on ma umrzeć tej nocy, to ona razem z nim. Shailene przestaje zwracać uwagę na motocyklistów, którzy przyglądają im się, tak jakby czekali, aż zaczną uciekać. 
-Zrób to dla mnie i nie zatrzymuj się. Obiecujesz?
-Obiecuje - mówi w końcu. Shawn całuje jej usta po czym popycha ją do przodu dając jej znak, aby biegła.
Shailene nie czekając chwili dłużej rzuca się do ucieczki, a zaraz za nią biegnie, zmęczony już uciekaniem, Shawn. Wtedy rozlega się dźwięk odpalanych motorów. Oboje wiedzą, że mają za mało czasu. 

____

Miałam dodać go już wczoraj wieczorem, ale byłam tak zmęczona, że nie dałam nawet rady sprawdzić błędów. Nie wiem co myśleć o tym rozdziale - zostawiam to Wam. Byłabym wdzięczna, gdyby każdy po przeczytaniu tego rozdziału, napisał co o nim myśli. 
Oh, no i jeszcze coś... nie wiem kiedy pojawi się kolejny rozdział, ponieważ jadę nad morze na tydzień za trzy dni. Postaram się coś tam dodać, a jeśli nie to pojawi się dopiero, kiedy wrócę.